6-2-09

Despois de clase fun visitar as Nacions Unidas. Lolita, unha amiga de Mauricia e Joselito traballa ali, asi que ali fomos Mauricia, Rosita e Paco, o home de Lolita e tamen do grove. O edificio das Nacions Unidas e chan internacional, non e USA. E un esbelto edificio a beira do East River. Todos o conhecedes polas peliculas (lembradevos de "Con la muerte en los talones") O edificio sufre o paso do tempo, esta un pouco feito polvo por dentro. Suponho que tenhen cousas mais importantes nas que gastar os cartos en NU.

Consello de Seguridade?

O bo foi ca ruta que nos deu Lolita foi para non-turistas, polo que puidemos ver cousas (como o Consello de Seguridade)que non estan abertas ao publico. Tirmaos fotos desde o estrado onde falan os presidentes, que esta pechado ao publico. Lolita volcouse como boa anfitriona e o paseo resultou moi acolledor e interesante. Mencion especial a comida a que nos invitou no restaurante. Situado na parte mais alta do edificio, as vistas ao East River, Queens e Brooklyn eran preciosas.
Finalmente fixemos un tour guiado para turistas.


Lolita, Rosita e Mauricia no estrado

Moito lles queda por traballar na UN. Quizais tamen a cada un de nos.
Sain a galope cara o outro extremo da rua 42, onde tinha que coller o bus que me levaba a Baltimore. Ia ver a Marta, gran amiga de pequenas batallas nocturnas, risas e conversas.


Brooklyn desde UN

Marta esta en Baltimore empapandose de sabiduria yanqui. Convirtindose nuha das mais importantes investigadoras de Espanha.
A viaxe a Baltimore foi un pouco Odisea. O skyline de Manhatta, de novo iluminado, quedaba atras de min, e eu comprobaba por vez primeira a dureza das clases populares nun pais obsesionado pola riqueza material. Negros e hispanos me acompanhaban na viaxe. O deprimente das estacions de autobus: alcohol e miseria.
O conductor era a primeira vez que ciaxaba a Baltimore e ao chegar a cidade perdeuse, pediu que alguen lle indicara o caminho, e despoips de media hora un tipo detras de min dignouse a informalo. Total, case unha hora tarde.
por certo, o autobus era un "greyhound", o Monbus americano.
Facia polo menos 2 anos que non via a Marta. Despois dunha longa aperta subimonos no seu coche de marhcas (debe ser o unico en USA) e conduixemos ata o seu flamante piso, cunha das mellores vistas de Baltimore posibles.
Falamos da vida e do futuro. Bebemos cervexa. Manha iremos a Washington.
Boas noites meus amigos.